سلامت بافتهای پیرامون ایمپلنت دندان بر موفقیت درمان تاثیر بسزایی دارد. شناسایی و کاهش فاکتورهای خطر درمان یک مرحله کلیدی در فرایند درمان ایمپلنت به حساب می آید.
اکنون ترکیبی از ژنها شناسایی شده اند که نشانگر احتمالی تخریب بافتی منجر به نتایج منفی درمان ایمپلنت می باشند.
در Journal of Oral Implantology یک مقاله پژوهشی در این زمینه منتشر شد. در این مقاله، مطالعه ای که بر روی افرادی با ترکیب اینترکولین (IL) -1 الل 2 در IL-1A-889 و IL-1B+3954 صورت گرفته بود گزارش شد. این افراد ژنوتایپ مثبت بوده و مستعد افزایش تخریب بافت پریودنتال بودند.
پری ایمپلنتیت خطر ایمپلنت دندان
پری ایمپلنتیت یا فرایند التهاب بافت اطراف ایمپلنت و از بین رفتن آن بسیار مشابه بیماری پریودنتال می باشد. این محققان به دنبال کشف هر گونه ارتباط بین این ژنوتایپ با شدت پیشرفت پری ایمپلنتیت و تاثیر آن بر نتیجه درمان بودند.
در این پژوهش دو گروه از بیماران که همگی ایمپلنت داشتند با هم مقایسه شدند. گروه اول شامل 25 بیمار مبتلا به پری ایمپلنتیت بود در حالی که در گروه دوم 25 بیمار دارای بافت سالم شرکت داشتند. هفده نفر از گروه اول و پنج نفر از گروه دوم ژنوتایپ مثبت بودند.
از بیماران گروه اول ( افرادی که همگی پری ایمپلنتیت داشتند) برنامه مراقبت و درمان انجام شد. بیماران ژنوتایپ مثبت در این گروه تخریب بیشتر بافت پریودنتال را تجربه کردند و ترشحات بافتی شان بیشتر بود. بیماران ژنوتایپ منفی به درمان بهتر پاسخ دادند. از نظر آماری تفاوت قابل توجهی بین دو گروه دیده نشد.
مشاهده ترکیب این دو آلل در بیمارانی که بافتهای پریودنتال ملتهب داشتند، دلالت بر فاکتور خطری دارد که منجر به تخریب بافت در آینده میشود. بیمارانی که این ژنوتایپ خاص را دارند ممکن است التهاب موضعی شدیدی را تجربه کنند. پلی مورفیسم (چند ریختی) ژن ممکن است بر نتیجه درمان (از لحاظ پری ایمپلنتیت) در افراد ژنوتایپ مثبت تاثیر بگذارد و در نتیجه موفقیت بلند مدت ایمپلنت را به خطر بیندازد.